W celu zapewnienia uczciwych reguł gry politycznej następcy dzisiejszej większości parlamentarnej powinni rozważyć wprowadzenie do Kodeksu karnego szeregu nowych przestępstw, w białych rękawiczkach godzących w interesy ogółu społeczeństwa. Ich naturalnym uzupełnieniem byłoby omówione w pierwszej części artykułu rygorystyczne i stosowane w oparciu o prostą wykładnię językową przestępstwo korupcji wyborczej.
Proponowane zmiany dotyczyć powinny radykalnego zwiększenia stopnia transparentności działalności najważniejszych osób w państwie (decydentów władzy wykonawczej i ustawodawczej), odpowiedzialności za wyrządzenie szkody gospodarce i finansom obywateli, a także odpowiedzialności funkcjonariuszy organów ścigania wykonujących polecenia politycznych zwierzchników.
Optymalny zakres nowelizacji Kodeksu karnego w sferze polityki wewnętrznej:
- karalność nadmiernej emisji pieniądza, tzw. dodruku, powyżej wartości wzrostu PKB (sam "dodruk" nie może zostać zupełnie wyeliminowany z uwagi na pewność zaistnienia niszczącej gospodarkę deflacji), w wymiarze od 3 do 12 lat pozbawienia wolności,
- karalność "kreatywnego" wyprowadzania zadłużenia budżetowego poza oficjalny budżet na równi z nadmierną emisją pieniądza, w wymiarze od 3 do 12 lat pozbawienia wolności,
- odpowiedzialność karna jak za składanie fałszywych zeznań (Art. 233. § 1 k.k.) w przypadku udzielania na zadane pytanie niezgodnych z prawdą odpowiedzi przez osobę powołaną na stanowisko ministerialne w rozumieniu Konstytucji RP lub wybraną w wyborach powszechnych proporcjonalnych lub większościowych bez względu na szczebel władzy, w tym w przypadku niezgodnych z prawdą deklaracji na temat realnych kosztów podejmowanych decyzji politycznych lub reform albo obiektywnych możliwości i możliwych do przewidzenia skutków ich przeprowadzenia, obostrzenia te nie obejmowałyby informacji niejawnych,
- odpowiedzialność karna jak za nadużycie władzy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (Art. 231. § 2 k.k.) w przypadku podżegania ze strony funkcjonariusza publicznego do dyskryminowania przez organa ścigania w jakikolwiek sposób osób (w tym w formie publicznych wypowiedzi o charakterze politycznym, publicystycznym lub podczas wystąpienia wyborczego) ze względu na ich poglądy polityczne, przynależność etniczną lub religijną, bezpaństwowość bądź bezwyznaniowość, orientację psychoseksualną albo tożsamość płciową,
- odpowiedzialność karna jak za wykonanie innej czynności seksualnej (Art. 197. § 2 k.k.) w przypadku zastosowania wobec osoby zatrzymanej nieuzasadnionej kontroli osobistej,
- wprowadzenie legalnej definicji tortur oraz tortur psychicznych wraz z odpowiedzialnością karną jak za usiłowanie spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (Art. 156. § 1 k.k.),
- zrównanie w znaczeniu karnoprawnym wywołanego bezpodstawną lub nieuzasadnioną w danym stanie faktycznym izolacją uszczerbku (w tym przemijającego) na zdrowiu psychicznym z ciężkim uszczerbkiem fizycznym (Art. 156. § 1 k.k.),
- odpowiedzialność karna jak za nadużycie władzy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (Art. 231. § 2 k.k.) za prowadzenie jakichkolwiek rozmów lub innych kontaktów dotyczących spraw znajdujących się w spektrum zainteresowania sprawowanego urzędu lub pełnionej funkcji w sposób inny niż udokumentowana korespondencją e-mail prowadzoną za pośrednictwem służbowego konta pocztowego lub pisemnym (podpisanym przez uczestników) protokołem z przebiegu spotkania i jego tematyki, podlegających swobodnej kontroli wyspecjalizowanej komórki Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Marszałka Sejmu lub Marszałka Senatu, departamentu kontrwywiadu Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, a w zakresie ministerstw lub komisji parlamentarnych dotyczących kwestii obronności - Służby Kontrwywiadu Wojskowego (dotyczy posłów, senatorów, członków rady ministrów, innych istotnych urzędników państwowych, ma na celu eliminację zakulisowych rozmów typowych dla dotychczasowej polityki i wprowadzenie wymogu permanentnej transparentności osób pełniących newralgiczne funkcje publiczne w zakresie władzy prawodawczej i wykonawczej, przeciwdziałanie nielegalnemu lobbingowi, korupcji oraz ułatwieniu wykrywania źródeł ujawnienia tajemnicy państwowej),
- odpowiedzialność karna jak za nadużycie władzy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (Art. 231. § 2 k.k.) za brak udokumentowania w formie comiesięcznego protokołu wszelkich kontaktów prywatnych (dotyczy posłów, senatorów, członków rady ministrów, innych istotnych urzędników państwowych, ma na celu permanentną transparentność kręgu kontaktów osobistych wymienionych funkcjonariuszy publicznych i uniewrażliwienie na szantaż informacjami kompromitującymi, warunki kontroli analogiczne do poprzedniego punktu),
- ujawnienie wyników kontroli wskazanej w dwóch powyższych punktach w sytuacji innej niż stwierdzenie przestępstwa albo w celu wywierania nacisków politycznych zrównane w znaczeniu karnoprawnym z popełnieniem przestępstwa szpiegostwa w zakresie udzielenia obcemu wywiadowi wiadomości, których przekazanie może wyrządzić szkodę Rzeczypospolitej Polskiej (Art. 130. § 2 k.k.),
- ograniczający rozzuchwalenie brak możliwości orzekania kar z warunkowym zawieszeniem ich wykonania w stosunku do wszelkich osób posiadających status funkcjonariusza publicznego i z zastosowaniem obostrzeń orzekania oraz wykonania kary analogicznych względem udziału w zorganizowanej grupie przestępczej.
Łamanie prawa obywatelskich przez funkcjonariusza publicznego, w tym posła lub senatora, nie może być proste ani opłacalne, podobnie jak uzyskiwanie poparcia społecznego w sposób godzący w interesy wyborców - konkretnych grup społecznych lub ogółu wyborców, a tym bardziej w sposób sprzeczny z interesem Skarbu Państwa. Nie można kosztem ofiar wynagradzać katów. Dotyczy to absolutnie wszystkich opcji politycznych, stąd warunkiem braku naruszania fundamentów ustroju państwa jest zagwarantowanie ochroną prawa karnego pełnej jego neutralności na skalę dotąd niespotykaną, włącznie z reformą filozofii funkcjonowania systemu politycznego, dozwolonych granic marketingu politycznego oraz transparentności polityków redukującej niemal do zera ryzyko korupcji, kumoterstwa lub szantażu.
Ugruntowaniem poświęcenia na rzecz misji publicznej staje się w takim przypadku wyzbycie na czas kadencji dużej dozy prywatności w celu sprzyjającej społeczeństwu transparentności działalności politycznej oraz potencjalnie wpływającego na niezależność osądów życia prywatnego. Osoba podejmująca się służby państwu musi pozostawać świadoma, iż służba ta oznacza wyrzeczenia, a nie przywileje. Służba nie jest dobrze płatną pracą ani okazją do wyrobienia kontaktów, ma bowiem przynosić korzyści w pierwszej kolejności społeczeństwu i Skarbowi Państwa. Akceptacja daleko idących niedogodności i poświęcenie dotychczasowego stylu życia to najlepsze pierwsze sito selekcji wyłuskujące odpowiednich kandydatów.
Czy to zamordyzm? Tak, ale nowoczesny, stanowiący antidotum na autorytarne zapędy współczesnych populistów, w tym zwłaszcza tych dążących do nadmiernego dominowania sfery publicznej wyznawaną ideologią w myśl zasady, zgodnie z którą (ich) cel uświęca środki. Szkoda, że tak się nigdy nie stanie. Pierwszy raz to obywatel byłby stroną silniejszą w konfrontacji z ludźmi, którzy zamiast służyć narodowi, zamarzyli sobie panowanie nad poddanymi, jak w średniowiecznym królestwie.
Kazimierz Turaliński
